Organizatorki

Gdyby była artystką paryskiej bohemy przełomu wieków zaśpiewałaby: Niczego nie żałuję. Robiła wiele rzeczy w życiu, ale zawsze chciała zajmować się tym, co kocha. A kocha wszystko, co piękne. Piękną sztukę, niezwykłe pejzaże na różnych krańcach świata, albumy z dobrą fotografią, ludzi, których spotyka na swojej drodze. Sama najlepiej czuje się z pędzlem w dłoni, szukając rozmaitych form twórczego spełnienia – w zdobieniu surowego drewna, decoupagu, nadawaniu drugiego życia dawnym przedmiotom. Jej nienasycona dusza ciągnie ją na dalekie wyprawy, a gdy wraca, najchętniej wypoczywa na tarasie – w słońcu, z kubkiem zielonej herbaty, wśród najbliższych. 

Jej motto na co dzień: "Uśmiech to bodaj najkrótsza droga do drugiego człowieka" - Henry Saka

Poczęta w Noc Świętojańską ma moc baśniowej wróżki – strzeże domowego ogniska, biega z wilkami, karmi ludzkie podniebienia i dusze wybitnym czekoladowcem, a co najważniejsze - dodaje skrzydeł innym. Najchętniej sportowcom, bo doskonale czuje pasję i determinację zawodników. Sama jest multiinstrumentalistką: grywa w kości i w golfa, a jako dziewczyna z kwiatu paproci ma szczęście zarówno w miłości, jak i w kartach. Gdy patrzy w przyszłość, chciałaby stać się Babcią Dalajlamą, która roztropnie rozpieszcza wnuki i dzieli się ze światem mądrością. Dlatego już dziś podąża ścieżką buddyjskiego mnicha i wędruje przez życie z szacunkiem dla innych ludzi, i z szacunkiem dla siebie. Każdego dnia budzi się z wdzięcznością za wszystko, co ma, a potem bierze z życia jeszcze więcej - pracuje, uprawia sporty, spędza czas z dziećmi, relaksuje się na łonie natury i nie opiera się kilku smacznym pokusom. Na przykład słodkiej Pavlovej. 

Spokojna jak… Ocean Spokojny. Kto pływał, ten wie, jak to z oceanami bywa - ile dzieje się na ich dnie. A ona należy do kobiet, które sięgają w głąb, szukając istoty i autentyczności. Ma rzadki dar słuchania, co na ludzi działa jak magnes. Bo dla niej człowiek to sezam pełen skarbów – wierzy, że najtrudniejsze doświadczenia mogą być źródłem największych zasobów, dlatego wspiera innych w rozwoju i drodze do satysfakcjonującego życia. I tak jak magnetyczna Pina Bausch bardziej interesuje się tym, co ludzi porusza niż jak się ruszają.
Agnieszka pod filigranową postacią kryje sporo zaskoczeń – jednym z nich jest lwi apetyt na rzemieślnicze lody pistacjowe, curry czy tajskie potrawy. Na co jeszcze bywa łasa?
Nie liczcie, że dowiecie się o tym z Fejsbuka. 

Częściej ją widać na dwóch kółkach niż na dwóch nogach. A jeśli na nogach to najchętniej w biegu – po lesie, po górach, zawsze w dobrym towarzystwie. Łakoma na życie w ruchu, na smaczne babskie gadanie i gorzką czekoladę z pikantną papryczką chilli. Może dlatego, że ona sama jest niezwykłym koktajlem różnorodności – na co dzień serdeczna, gdy trzeba – bez wahania sięga po ciętą ripostę i wie, jak jej użyć. 
Bliżej jej do „Dziewczyny w trampkach” niż rozmarzonej Ani z Zielonego Wzgórza, pewnie dlatego już przebiera nogami na myśl o przyszłej wyprawie w Himalaje, biegu po Bieszczadach czy nadchodzącym półmaratonie.  
Lubi wyzwania i sama jest wyzwaniem ;)

Ognista i tajemnicza niczym taniec rodem z Andaluzji -  bierze życie za rogi tu i teraz. A ma co brać, bo za Pascalem twierdzi, że tylko teraźniejszość należy do niej. Dlatego od świtu do zmierzchu pracuje i odpoczywa w tańcu, aby nocą zanurzyć się w świecie ulubionych historycznych i podróżniczych lektur.  Energię czerpie z żywiołów – latem kradnie słońce z Hiszpanii, a wiatr łapie w skrzydła, przemierzając górskie szlaki Wysp Owczych.  W najbliższych planach ma polowanie na zorzę w Isandii i pływanie z dzikimi delfinami. Uwielbia krewetki, „Czekoladę” – szczególnie ten z Juliett Binoche,  oraz gubić się i odnajdywać w nowych przestrzeniach. 
Ten, kto raz poznał Magdalenę, zawsze będzie pod wrażeniem jej blasku – to łuna od płomiennych pasji. 
Ona ją ma.